", 3, [[Ο κινητήρας Chrysler 440 κυβικών ιντσών V-8 χρησιμοποιήθηκε για να τροφοδοτήσει τα αυτοκίνητα Chrysler, Dodge και Plymouth. Αν και το 440, το οποίο ήταν η μεγαλύτερη μηχανή εκτόξευσης της Chrysler, ήταν γνωστό για τη συμβολή του στους πολέμους των αυτοκινήτων των τέλη της δεκαετίας του 1960 και στις αρχές της δεκαετίας του 1970, ήταν επίσης ο κινητήρας της επιλογής του πολυτελούς αυτοκινήτου της αυτοκινητοβιομηχανίας. Στην κορυφή του το 1970, η απόδοση 440 Six-Pack έδωσε 390 ίππους, αλλά η ισχύς του 440 μειώθηκε αρχίζοντας το 1971 λόγω κυβερνητικών επιβαλλόμενων κανονισμών ασφαλείας και ελέγχου των εκπομπών. που ξεκίνησε με τους κινητήρες Chrysler "B" που ξεκίνησαν το 1958 ως V-8 με 350 κυβικές ίντσες και αυξήθηκαν σε κυβικά εκατοστά σε 361, 383 και 400. Οι εκδόσεις "RB" ή το ανυψωμένο κατάστρωμα "B" κινητήρες, ακολουθούμενος από μετατοπίσεις των 383, 413 και 426 κυβικών ιντσών. Το 440 εμφανίστηκε το 1966. Η Chrysler κυκλοφόρησε το 440 ως το TNT στα αυτοκίνητα της Chrysler, το Super Commando στο Plymouths και τα οχήματα Magnum in Dodge. Το 440 παρέμεινε ουσιαστικά αμετάβλητο κατά τη διάρκεια της παραγωγής του, εκτός από το 440 Six-Pack, το οποίο περιείχε τριπλά καρβουνάκια Holley με δύο βαρέλια. Η έλλειψη καυσίμων της δεκαετίας του 1970 καταστράφηκε κατά του 440, καθώς η Chrysler στράφηκε σε πιο αποδοτικούς κινητήρες. Το κακό συλληφθέν σύστημα Lean Burn της αυτοκινητοβιομηχανίας το 1977 είχε προσπαθήσει να πάρει το 440 για να καίει λιγότερα καύσιμα, αλλά το σύστημα ήταν γεμάτο με προβλήματα. Η παραγωγή του 440 έληξε μόλις ένα χρόνο αργότερα.

Προδιαγραφές

Το Chrysler 400 είχε διάμετρο 4,32 ιντσών και 3,75 ιντσών. Η οπή ήταν ελαφρώς πλατύτερη από τις 4,25 ίντσες στον φημισμένο κινητήρα Hemi 426. Το 440 είχε αρχικά αναπτυχθεί 350 ίππους και 480 πόδια-λίρες ροπής, ενώ εξοπλίστηκε με ένα καρμπυρατέρ τεσσάρων βαρελιών, και είχε μια αναλογία συμπίεσης 10 προς 1. Τα μοντέλα υψηλής απόδοσης από το 1967 έως το 1970 πήραν την αύξηση της ιπποδύναμης στα 375. Στα μέσα του 1969, η Chrysler ενισχύθηκε με τον στροφαλοφόρο άξονα 440 και τις ράβδους σύνδεσης και ανασχημάτισε τον σφόνδυλο και τον αποσβεστήρα κραδασμών για να χειριστεί το πρόσθετο βάρος των νέων μοντέλων. Ωστόσο, οι αλλαγές μόνο αύξησαν τη δόνηση του κινητήρα. Ξεκινώντας το 1972, η ιπποδύναμη έπεσε μόλις στα 280. Το 1977, η ονομαστική ιπποδύναμη μειώθηκε σε 195 με 370 στροφές ροπής.

440 Six-Pack

Το 440 Six-Pack ήταν το πιο ισχυρό Chrysler κινητήρα πίσω από το 426 Hemi. Το τριπλό σύστημα καρμπυρατέρ Holley των δύο βαρελιών έδωσε το 440 το χαρακτηριστικό του Six-Pack. Ανέπτυξε 390 ίππους το 1969 και 1970 και 385 ίππους το 1971, με αναλογία συμπίεσης 10,3 προς 1. Περιέχει επίσης μεγάλες πολλαπλές δεξαμενές εισαγωγής αλουμινίου Edelbrock. Η βαθμολογία της ροπής ήταν 490 πόδια-λίβρες. Η Chrysler ταιριάζει με τον κινητήρα με ένα τετρατάχυτο μηχανικό κιβώτιο ταχυτήτων, ενώ το πρότυπο 440s έλαβε χειροκίνητο τριών ταχυτήτων. Το 440 Six-Pack βρήκε τον δρόμο του στους δρομείς Plymouth Road, Cudas, GT Fury GT και Super Bees, καθώς και τους Dodge Challengers και Chargers. Το περιοδικό Drag Racing παρακολούθησε το Road Runner του 1969, επιτυγχάνοντας το τέταρτο μίλι σε 12,98 δευτερόλεπτα στα 111,66 μίλια /ώρα. Το 1970, το Dodge Challenger, σύμφωνα με το περιοδικό Car Life, έφθασε το τέταρτο μίλι σε 13.80 δευτερόλεπτα στα 104.20 μίλια /ώρα.

The End

Παρά το γεγονός ότι το σύστημα Lean Burn επιτάχυνε την πτώση των 400, τα τελευταία του πόδια. Δεν ήταν πλέον ένας κινητήρας επιδόσεων για ελαφριά κουβέρτα, αλλά ο κύριος κινητήρας για τα μεγάλα πολυτελή αυτοκίνητα της Chrysler: το Chrysler New Yorker Brougham, το Newport και το Town & Country, το Dodge Monaco και το Plymouth Gran Fury. Η παραγωγή σταμάτησε το 1978, αν και ορισμένα μοντέλα του 1979 ήταν εξοπλισμένα με 440 υπολείμματα