Ένα αμορτισέρ είναι μια συσκευή που χρησιμοποιείται για την εξομάλυνση χτυπήματα ή κραδασμούς και να διαλύσει κινητική ενέργεια. Αμορτισέρ είναι ζωτικής σημασίας για την μοτοσικλέτα και την αναστολή της αυτοκινητοβιομηχανίας, στο σύστημα προσγείωσης αεροσκαφών και ως μέρος των συστημάτων υποστήριξης για βιομηχανικά μηχανήματα. Μια μεγάλη έκδοση του αμορτισέρ είναι μερικές φορές χρησιμοποιείται σε δομικές κατασκευές για να προσθέσετε τη σταθερότητα και τη μείωση της βλάβης από τους σεισμούς και άλλες καταστροφές. Το πίσω αμορτισέρ είναι συνήθως ένας κύλινδρος που περιέχει ένα συρόμενο έμβολο που μετριάστηκε από υδραυλικό υγρό ή αέρα. Τύποι
Η
τύπους οχημάτων απορρόφησης κραδασμών περιλαμβάνουν διπλά αμορτισέρ σωλήνα, πηνίο πάνω από κραδασμούς, πίεση σοκ, μονο-σωλήνα ή μόνο σοκ τοίχο, εξωτερικούς κραδασμούς δεξαμενή, σοκ παράκαμψης και διπλή σοκ.
Η
Πρώτη Αμορτισέρ
Η
Το 1898, η γαλλική ποδηλάτης JMM Truffault εισήγαγε το πρώτο αμορτισέρ με το ποδήλατό του. Αποτελούνταν από μπροστινή ανάρτηση με ελατήρια και μια συσκευή που ελαχιστοποιούν τους κραδασμούς. Το επόμενο έτος, Truffault και αμερικανικές auto ενθουσιώδης Edward Χάρφορντ συνεργάστηκε για την πρώτη ρυθμιζόμενο αμορτισέρ. Το 1901, MA Yeakley χτισμένο στις προσπάθειές τους με ένα πρώιμο ανεξάρτητη σχεδίαση ανάρτησης στο οποίο κάθε τροχός υποστηρίχθηκε ανεξάρτητα.

Η Υδραυλική
Αναστολή

Το 1901, CL Horock δημιούργησε το πρώτο εκσυγχρονισμένο αμορτισέρ και το ονόμασε το "τηλεσκοπικό αμορτισέρ." Τα αμορτισέρ κατασκευάζονται σήμερα εξακολουθεί να βασίζεται στην αρχική ιδέα του. Το επόμενο έτος, υδραυλικά αμορτισέρ άρχισε να προσελκύει την προσοχή των αναβατών αυτοκινήτων, οι κατασκευαστές αυτοκινήτων αγώνων και της μηχανικής. Κατά τη διάρκεια του 1902 και 1903 εποχές αγωνιστικά, υδραυλική ανάρτηση χρησιμοποιήθηκε ευρέως.

Η Hybrid
Αναστολή

Μια σειρά από βασικές εξελίξεις έγιναν σε αμορτισέρ για τα επόμενα λίγα χρόνια, αλλά δεν είχαν ακόμη χρησιμοποιηθεί ευρέως. Το 1908, η Ford εγκαινίασε το Μοντέλο Τ με ένα υβριδικό σύστημα ανάρτησης που έγινε από την παραδοσιακή ανάρτηση φύλλων σε συνδυασμό με δύο ελατήρια τοποθετημένα στους άξονες. Αργότερα την ίδια χρονιά, Γάλλος Μ. Houdaille δημιούργησε το πρώτο υδραυλικό αμορτισέρ που είχε οποιαδήποτε πραγματική αξιοπιστία

Η πνευματική ανάρτηση
Η
. Από το 1909 μέσω της δεκαετίας του 1920, υπήρχαν πολύ προκαταβολές, παρά τις συνεχιζόμενες εργασίες με τα νέα συστήματα τριβής. Το 1932 Packard εισήγαγε ένα αμορτισέρ που θα μπορούσε να ρυθμίζεται από τον οδηγό. Αυτό ακολουθήθηκε στενά από πειραματικό αυτοκίνητο Firestone, η Stout-Σκαραβαίου, το οποίο χρησιμοποιείται ένα πνευματικό σύστημα ανάρτησης τεσσάρων ελαστική φυσούνα αντί για τις παραδοσιακές πηγές. Αέρα για το σύστημα παραδόθηκε από τους συμπιεστές που επισυνάπτεται σε κάθε παρακάτω

Η σύγχρονη
Αναστολή

. Μέσα στα επόμενα 50 χρόνια, νέα συστήματα εμφανίστηκαν, όπως υδραυλικά αμορτισέρ Μονρόε, ανάρτηση με γόνατα MacPherson Earl S. και ένα ανεξάρτητο σύστημα πηνίο που χρησιμοποιείται από την General Motors, Hudson Motors και Chrysler. Σταδιακά, οι περισσότεροι κατασκευαστές αυτοκινήτων άρχισαν να στηρίζονται σε υδραυλικά συστήματα και τηλεσκοπικά αμορτισέρ. Το 1982, το ενεργό σύστημα ανάρτησης κατοχυρώθηκε με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας, και το 1985, η Nissan ξεκίνησε ηλεκτρονικά ρυθμιζόμενα αμορτισέρ που αυτόματα ανταποκρίθηκαν με την ταχύτητα, το οδηγικό στυλ και τις οδικές συνθήκες.

Η