Long και κομψή! Με Elvis ως ο ήρωας της ημέρας κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1950, ό, τι οδήγησε να γίνει το αυτοκίνητο της ημέρας. Και Elvis αγαπούσε την αίγλη που λαμπερά νέα ουρά-πτερύγια εκτίθενται. Οι θαυμαστές του τους αγάπησε, επίσης, το οποίο οδήγησε σε πάνω από τριάντα καρδιά-διακοπή μοντέλα που σχεδιάζονται κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1950. Κανείς δεν νοιαζόταν τότε αν τα αυτοκίνητα ήταν φυσικό αέριο-guzzlers ή αν η εργασία χρωμάτων θα διαρκέσει, ή αν το γυαλιστερό χρώμιο που προεξείχε από το πίσω παρακάλεσε να έχουν χτυπήματα εισάγονται μέσα στις πρώτες εβδομάδες. Η έφεση των αυτοκινήτων κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1950 ήταν κάτι περισσότερο από Elvis. Ήταν το κύρος και την αίγλη ακόμα και για το μέσο άτομο εργάζεται. Η αίσθηση της πολυτέλειας διαρρεύσει στα αισθήματα και τα συναισθήματα ενός ατόμου, και το ειδύλλιο άνθισε με σεβασμό, ενώ ιππασία σε αυτά τα κομψά vehicles.The Chrysler Town & Country Newport coupe που βγήκε το 1950 δεν έχουν πτερύγια (που άρχισε να σέρνεται στο σχεδιασμό γύρω στο 1952) . Ωστόσο, δεν ήταν το τυπικό αυτοκίνητο της δεκαετίας του 1940. Σχεδόν ένας δεινόσαυρος σε σχέση με το στυλ του σήμερα, το Newport χαρακτήρισε διακριτικό, εξωτερική διαμόρφωση του ξύλου (που αναφέρεται ως μια «Woodie») και έντονα έκκληση προς τον κυνηγό και sportsmen.Pontiac είχε μια μασκότ - αγέλαστη αντιμετωπίζουν μια ινδική Αρχηγός του οποίου αποτέλεσε τη βάση του μπροστινού καλύμματος. Κόμμωση του αποτελούνταν από λωρίδες χρωμίου συρόμενη πίσω πάνω από το καπό και να ενταχθεί και πάλι στον κορμό. Κομψό ψάχνετε! Όλοι ήθελαν ένα αυτοκίνητο με προσωπικότητα, και η ινδική Αρχηγός έδωσε το Pontiac μία. Επειδή τα αυτοκίνητα από τις αρχές του 1950 είχε μια κάπως κακοενδεδυμένος εμφάνιση, αλλά αντανακλούσε τις δυνατότητες των αφρωδών αίγλη, σχεδιαστές αυτοκινήτων έγινε επιθετικός στη δημιουργικότητά τους. Από το 1957 και 1958 οι σχεδιαστές που παράγονται καταστροφικά παραφουσκωμένες απαντήσεις. Sharp καθαρίζετε τα πτερύγια που επιτεύχθηκε σε όλες τις κατευθύνσεις. Είχαν ραβδώσεις με χρώμιο, και κάπου στη μέση ένα σώμα μεταμοσχεύθηκε σε αυτά. Bright κίτρινα! Παθιασμένος κόκκινα! Blues μωρό! Και ανεξάρτητα από τις καιρικές συνθήκες όπου έζησε, convertibles ήταν, ακόμα και αν δεν μείωσε το top.The έντονος ανταγωνισμός μεταξύ σήμαινε τους κατασκευαστές αυτοκινήτων ότι κάθε μοντέλο εξαφανίστηκαν γρήγορα. Προγραμματισμένες απαξίωση σήμαινε οι πελάτες έπρεπε να επιλέξουν μεταξύ της αγοράς ενός νέου αυτοκινήτου κάθε χρόνο ή να είναι μια κοινωνική λεπρός. Λόγω βάρος των επανασχεδιασμό όλα τα μοντέλα κάθε χρόνο, οι κατασκευαστές πήρε τη διατήρηση των εσωτερικών διεργασιών των αυτοκινήτων βασικά η ίδια και αλλάζουν μόνο την εξωτερική εμφάνιση. Από το 1958 ορισμένα μοντέλα, όπως το 1958 Oldsmobile, άρχιζαν να ονομάζεται «άσχημο». Ορισμένοι μάλιστα είπε ότι έμοιαζε με ένα τούβλο με hardtop κάθεται πάνω του. Ωστόσο, η εσοχή χρωμίου στις πόρτες που αλιεύονται ακόμα το μάτι κάποιου σεβασμού. Όλα τα συστήματα αυτοκαταστροφής από μέσα. Η εποχή των αυτοκινήτων αίγλη είχε η ίδια ξεπεράσει και η κοινή λογική υπαγορεύει ότι αυτό που θα ακολουθήσει στη δεκαετία του 1960 θα πρέπει να βασίζεται στην απόδοση, μια ανησυχία για το περιβάλλον, και συντηρητική συσκευασία. Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1960 οι άνθρωποι δεν είχαν εντυπωσιαστεί με την εξωτερική εμφάνιση με τον αποκλεισμό του τι υπήρχε από κάτω. Η στάση αυτή αντικατοπτρίζεται τόσο προς τους ανθρώπους και τα αυτοκίνητα. Ωστόσο, ποιος μπορεί να ξεχάσει ποτέ Elvis; Ή τα αυτοκίνητα αίγλη της δεκαετίας του 1950
Από: Otto Wynn