Ήταν πάνω από έναν αιώνα πριν, όταν ένα φαλαινοθηρικό ονομάζεται «Ανταρκτική» βρέθηκε αγκυροβολημένα κατά μήκος της Αρκτικής, ηφαιστειακή ακτή στη Θάλασσα Ρος. Έστειλε ένα longboat στην ακτή. Στις 24 Ιανουαρίου 1895, στην προσπάθειά τους να ταξιδέψει σε άγνωστες θάλασσες με σκοπό την σφαγή των φαλαινών, μια ομάδα προσγείωσης, με επικεφαλής τον Captain Leonard Kristensen, ήταν οι πρώτοι άνθρωποι που πάτησε στην ήπειρο της Ανταρκτικής. Ήταν το αίμα ότι η Ανταρκτική ήταν βαπτίσθηκε. Εκατομμύρια φώκιες σκοτώθηκαν για τις φάλαινες τα παλτά τους και πιγκουίνους για το λάδι τους - η οποία χρησιμοποιήθηκε για γράσο τα γρανάζια των νέων μηχανημάτων ηλικίας της βιομηχανικής επανάστασης. Ήταν Macquarie νησί ότι εκατοντάδες χιλιάδες φοβάται πιγκουίνοι συνελήφθησαν, αναγκάστηκε μέχρι πίνακες κλίνει σε γλάστρες με βραστό λάδι, και αναγκάστηκε να πέσει για να προσθέσετε το δικό τους από το πετρέλαιο στο μίγμα. Τέλος, μετά από αξιοποίηση παγωμένη ήπειρο περισσότερα από 100 χρόνια, φαίνεται ότι οι άνθρωποι είναι πρόθυμοι να αφήσει να πάει από το εύκολο χρήμα και γρήγορα να σκοτώσει ευκαιρίες για να επιτρέψει την Ανταρκτική να είναι ένα μέρος της διατήρησης τόσο της επιστήμης και της φύσης για το μέλλον. Υπήρξε ακόμη και συζήτηση για ένα πάρκο στον κόσμο είναι εγκατεστημένος. Εντός Ανταρκτική, οι επιστήμονες είναι περισσότερο σε θέση να διερευνήσει ορισμένους περιβαλλοντικούς παράγοντες, όπως το φαινόμενο του θερμοκηπίου και τη μείωση του στρώματος του όζοντος μας. Λαμβάνοντας υπόψη τη σύντομη και πειραματικού χαρακτήρα της πληρότητας της ανθρωπότητας στην Ανταρκτική, η αντιστροφή έχει εκπληκτικά γρήγορα. Δεν ήταν μέχρι το Διεθνές Γεωφυσικό Έτος 1957-1958 (επίσης γνωστή ως IGY) ότι περισσότερες ακτές, τα νησιά, και μια χούφτα των διαδρομών στο Νότιο Πόλο ήταν ακόμη διερευνηθεί. Η παρουσία των ανθρώπων στην Ανταρκτική έχει μια άγρια ​​ιστορία? Μια ιστορία άγρια ​​επιμονή, εθνικιστική, ιδεαλισμό και ανεξέλεγκτη κρεοπωλείο της φύσης, με την περιστασιακή επιστημονική ανακάλυψη διανθιστεί για το καλό μέτρο. Φαλαινοθηρία αυξημένη διάρκεια του Α Παγκοσμίου Πολέμου, όπως η γλυκερίνη που προέρχονται από το λάδι των φαλαινών ήταν πολύτιμη για την κατασκευή των οβίδων πυροβολικού. Μετά το τέλος του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου, έγινε η Σοβιετική Ένωση και οι Ηνωμένες Πολιτείες που θηρεύονται τις φάλαινες φυσητήρες για το επιπλέον λεπτό λάδι που παρήγαγαν, η οποία απαιτείται ως λιπαντικό για κινητήρες αεριώθησης. Δεν ήταν μέχρι το IGY ότι η Ανταρκτική είχε εγγραφεί ως οτιδήποτε άλλο εκτός από "Terra Incongita." Αυτός ήταν ο όρος που χρησιμοποιείται από τους μεσαιωνικούς χαρτογράφους για να περιγράψει την ήπειρο. Η γέννηση του πρώτου ατόμου στην Ανταρκτική ήταν μάρτυρας σε υπάκουα έπαρση. Αυτό το άτομο δεν έχει φτάσει ακόμα στην ενηλικίωση. Ήταν σε Esperanza Αργεντινή βάσης που Emilio Marcus Palmer γεννήθηκε το 1978. Η μητέρα του είχε πετάξει στο μοναδικό σκοπό να γεννήσουν αυτόν, έτσι Αργεντινή θα μπορούσε να διεκδικήσει μια μεγάλη περιοχή του εδάφους της Ανταρκτικής. Αυτό ήταν παρόμοιο με τον Neil Armstrong και Buzz Aldrin το περπάτημα στο φεγγάρι εννέα χρόνια νωρίτερα και τοποθετώντας την αμερικανική σημαία στο φεγγάρι ως σύμβολο της κυριαρχίας της. Πριν από αυτό, το πιο εκπληκτικό κατόρθωμα ότι ο άνθρωπος γνώριζε ήταν όταν Roald Amundsen έκανε εξόρμηση του στο Νότιο Πόλο το 1911 προς τιμήν του βασιλιά του - Βασιλιάς Haakon VII της Νορβηγίας. Η βρετανική αυτοκρατορία κέρδισε τιμήν μέσα από τα έργα του Robert F Scott και την ομάδα του, ο οποίος ανέλαβε ένα παρόμοιο ταξίδι, με την προσθήκη του βράχου και των ορυκτών συλλογής δειγμάτων που κουβαλούσαν μαζί τους στο σπιτικό έλκηθρα τους. Μετά την ανακάλυψη ότι, παρά τη σκληρή δουλειά τους, Amundsen τους είχε ηττηθεί στον Πόλο από έναν ολόκληρο μήνα, το κόμμα του Σκοτ ​​έχασαν τη ζωή τους στην Ανταρκτική λόγω του συνδυασμού της κακής τύχης, ο πόνος της ανάσυρσης τεράστια ποσά της ροκ, και η κακή διατροφή. Αυτό τους έκανε η πρώτη ομάδα των μαρτύρων για την αιτία της επιστήμης στην Ανταρκτική. Ισχυρισμός της Αμερικής στο Νότιο Πόλο παγιώθηκε όταν ο Richard Byrd πέταξε ένα Ford Trimotor πάνω από το Πόλο το 1929. Η μάχη για τη διεκδίκηση της ηπείρου συνεχίστηκε όταν οι Σοβιετικοί προσπάθησαν να δικαιολογήσουν τα συμφέροντά τους, όταν το Ρώσο ναύαρχο Thaddeus Bellingshausen πέρασε στην Ανταρκτική Χερσόνησο κατά το ταξίδι του το 1821

Από:. Dwight Hearne